Inspiring Memories

७४ वर्षापूर्वी आजच्याच दिवशी ही शपथ घेवून स्वंतत्र भारताचा नवा अध्याय सुरु झाला होता… या प्रवासात आपण कोठुन कुठपर्यंत आलोय याच सिंहावलोकन करण्याचा हा छोटासा प्रयत्न.. १५ ऑगस्ट १९४७ च्या मध्यरात्री पारतंत्र्याच्या काळ्याकुट्ट पडद्याला बाजूला सारून स्वतंत्र्याचा सोहळा रंगमंचावर मांडण्यात आला. सूत्रसंचालकाची भूमिका पंतप्रधान पंडित नेहरू यांनी चोखपणे निभावली..”अनेक वर्षांपूर्वी आपण नियतीशी एक करार केला होता..” या अजरामर आणि ऐतिहासिक भाषणातून नेहरूंनी देशाला स्वबळावर भरारी घेण्याचे स्वप्न दिले. मात्र हा प्रसंग साकार होण्यासाठी सहशत्रवधी स्वातंत्र्यसैनिकांना आपल्या आयुष्याचा होम करावा लागला..कित्येकांना काळ्या पाण्याची शिक्षा भोगावी लागली, काहींना तोफेच्या तोंडी दिले गेले, अनेकांना अन्न पाण्याविना तडफडून मरावे लागले, तर काहींना ऐन तारुण्यात फासावर जावे लागले. जहाल आणि मवाळ अशा दोन्ही माध्यमांचा वापर करत, अनंत हालअपेष्टा सहन करून सुमारे दीडशे वर्षांच्या लढ्यानंतर भारतीयांनी ब्रिटिशाना देशातून हुसकावून लावले..अन तेंव्हा हे तिरंगी दृश्य साकार झाले. मध्यरात्री १२ च्या ठोक्याला वर्षानुवर

तब्बल एक महिना झाला होता पेरणीला आणि तरी मेघराज्यांन त्याच दर्शन आम्हाला दिलेलं नव्हत यायचा कधीतरी चार - पाच दिवसांनी आणि जाणीव करून जायचा की माझा वेळ आहे हा.पण ते आम्हा शेतकऱ्यांना पुरेसन नव्हत पीक सुखावत होती आणि त्याच बरोबर आमची मन ही सुखावत होती. पहिलेच करोनाच संकट त्यावर मेघराज्याच आमच्यावर रुसून बसन आम्हास अस य्य करत होते तसे तर आम्हाकडे संकटांचे सधा ओझेच असते पहिली अडचण तर आमच्या कडे पेरणीला बियाण्याची कमी होती त्यात या लॉकडाऊन मुळे बोगस बियाण्याची भीती मनात घर करत होती .मोठ्या कळजाने पेरणी केली पण मेघज्याचे दर्शन नाहीत.पण आज मेघराज्याने आम्हाला दर्शन दिले..जणू लहान बाळाला चॉकलेट दिल्यावर तो आनंदित  होतो त्याप्रमाणे आम्हाला किवा त्याहूनही अधिक आनंद आम्हाला होत आहे काही शनापूर्वी मन अशी उदास वाणी निरागस झाली होती पण जसे मेघराज्याचे आगमन झाले मन भरून आले लहान मुलांपासून ते मोठ्यापर्यंत सर्व त्या मेघराज्याच्या सारीकडे जणू असे पाहत राहिले की देव आम्हाला अमृत्व देत आहे काही तर मेघज्याच्या आगमनाने नाचू लागले खरच अप्रतिम हा क्षण पाहिल्यावर डोळ्यात पाणी आले तब्बल एक तास त्या

   माझी शाळा आणि शिक्षण प्रणाली अतिशय आनंद होत आहे की आज माझ्या शाळेविषयी काहितरी लिहितोय,आणि तितकेच वाईट वाटेल शिक्षण प्रणाली विषयी लिहितांना ....... शाळेत अंगिकारलेल्या चांगल्या सवयी आणि त्याचासोबत काही चांगल्या गोष्टीही सामोर येतील अस मला वाटते.  मी मुळचा दहिगाव संत या गावाचा माझं गाव खुप सुंदर आहे कारण तिथे निसर्गाने अल्लोकीक नैसर्गिक सौंदर्य प्रदान केलय, आणि त्याच वातावरणात माझी चिमुकली पण कर्माने तेजस्वी शाळा अभिमानाने ऊभी आहे ... शाळा म्हटली तर स्वछंदी जगन, नाही कालची पर्वा ,नाही उद्याची काळजी फक्त वर्तमानात आपल्याच धुंदीत मजा करण... अगदी अभ्यास सुद्धा मजेत करण ... हो खुप सुंदर होते ते दिवस,खेळणं,मजा मस्ती ,मस्करी ही चालायची कारण हेच तर वय असत ह्या सर्व गोष्टी करण्याचे. त्यासोबत व्यक्तिमत्व विकसाकडे लक्ष असणंं, घरी येऊन (Home Work ) न केल्याशिवाय बाहेर मित्रांसोंबत खेळायला जावयास नाही मिळायचे ह्या सगळ्या गोष्टी अशा शिस्तबद्द पद्धतशीर चालयच्या. हे सार आजपासुन जवळपास आठ दहा वर्षापूर्वीचे जीवन ...पण आता Digital Global Worldअशा छान technology's आल्या आहेत .पण

              भारतीय गुप्तचर संस्था -RAW           " Research and Analysis Wing " देशाच्या सुरक्षतेसाठी अनेक जवान त्यांच्या प्राणांचे बळीदान देतात. मात्र एक क्षेत्र असे आहे की, जिथे प्राणांची आहुती देऊनही लोकांपर्यत त्यांचे नावदेखील पोहोचत नाही. ते क्षेत्र म्हणजे भारतीय गुप्तचर क्षेत्र अश्या ह्या क्षेत्राची थोडी माहिती असावी म्हणून हा प्रयत्न.🙏 गुप्तहेर खात्याबद्दल चे हे आकर्षण सर्वसामान्य माणसापासून ते मोठ्या मोठ्या लोकप्रिय मंडळी प्रयन्त सर्वत्र आढळते. आपल्या भारताची गुप्तहेर संघटना RAW (Research And Analysis Wing ) साल 1968 भारताच्या पंतप्रधान होत्या इंदिरा गांधी तोपर्यंत भारतात खास हेरगिरीसाठी म्हणून कुठली संस्था अस्तित्वात नव्हती. त्यावेळी अश्या प्रकारचे सर्व काम इंटेलिजन्स ब्युरो बघत होती. शत्रुपक्षाच्या सशक्त आणि कमजोर बाजूची माहितीच भारताकडे पक्की माहिती असावी. म्हणून एकूणच सुरक्षा व्यवस्था आणि शेजारी राष्ट्रांमधील घडामोडींवर लक्ष ठेवण्यासाठी एका वेगळ्या संस्थेची गरज इंदिरा गांधींना भासत होती. त्यामुळे इंटेलिजन्स ब्युरोचं विभाजन करून एक वेगळ

पंढरपूरचा वारी सोहळा हे जसे महाराष्ट्राचे आध्यात्मिक आणि सांस्कृतिक वैभव आहे; तसेच ते भक्तितत्त्वाच्या सामाजिकतेचे लोकवैभवही आहे. वारी म्हणजे भक्तीचे सामाजिकीकरण. संपूर्ण वारी सोहळा हा पंढरपूरचा श्रीविठ्ठल आणि विठ्ठलभक्त याच्या भोवती गुंफला गेला आहे. पंढरपूरचा वारी सोहळा हे महाराष्ट्राचे सांस्कृतिक वैभव आहे. सकल संतांनी जीवनाच्या वास्तवाला सासर म्हटले आणि पंढरीला माहेर म्हटले. माझे माहेर पंढरी असे म्हणत पंढरीविषयी जीवनाचे एक नाते प्रस्थापित केले. वारीचे छोटे छोटे भाग आहेत त्यांना दिंडी म्हणतात ह्या सर्व दिंडी गावागावातून निघून पुढं वारीला मिळतात. मी लहान असताना माझ्या गावाच्या रस्त्याने एक दिंडी जायची ती पुढे जाऊन ह्या मुख्य वारीला सामील होत असावी , त्या वेळेस दिंडी येण्याच्या दोन तीन दिवसापूर्वीच गावात दिंडी वा त्यांच्या स्वागता विषयीची चर्चा व्हायची. ठरलेल्या दिवशी दिंडी गावात यायची सर्व गावकरी त्यांच्या चहा ,जेवणाची व्यवस्था करत कुठलंही मॅनेजमेंट नाही तरीही ह्या गोष्टी अत्यंत सुंदर रित्या पार पडत , इतक्या सर्व लोकांना एकत्र पाहणे त्यातही त्या टाळ- मु

        लोणार सरोवर पृथ्वीवरील मानवनिर्मित आश्चर्यं खूप आहेत. अगदी इजिप्तच्या पिरॅमिडपासून भारतातल्या ताजमहालापर्यंत. मानवी बुद्धिमत्तेची भरारी कुठपर्यंत जाऊ शकते, हे यावरून सहज लक्षात येईल. तथापि, निसर्ग हा अद्वितीय आणि कसबी कारागीर आहे. मानवी आश्चर्यांपेक्षा निसर्गानं निर्माण केलेली आश्चर्यं, ही अधिक देखणी आणि मानवी मती कुंठित करणारी आहे. अमेरिकेतलं ग्रँड कॅन्यन घ्या किंवा अॅमेझॉनचं जंगल, गगनाला गवसणी घालणाऱ्या हिमालयापासून अरबस्तानातल्या सर्वव्यापी वाळवंटापर्यंत सर्व काही निसर्गनिर्मित आहे. . ही आश्चर्यं अधिक महान आहेत. अद्वितीय, अद्भुत आणि रहस्यमय, असं ज्याचं वर्णन करता येईल, असं एक निसर्गनिर्मित आश्चर्य भारतात ,तेही महाराष्ट्रात आहे.अग्निजन्य खडकाळ निर्माण झालेल्या जगात दुसऱ्या क्रमांकाचं खाऱ्या पाण्याच सरोवर म्हणजे महाराष्ट्रातल्या बुलढाणा जिल्ह्यातील लोणार सरोवर. संशोधकांनी केलेल्या सखोल अभ्यासानंतर ते साधारण ५ लाख ७० हजार वर्ष जुने असल्याचं निश्चित करण्यात आलं.सरोवराचा आकार काहीसा अंडाकृती आहे.  सरोवराचा व्यास सुमारे१.८ किलोमीटर आहे. ह्या सरोवराची निर्मि