Inspiring Memories

७४ वर्षापूर्वी आजच्याच दिवशी ही शपथ घेवून स्वंतत्र भारताचा नवा अध्याय सुरु झाला होता… या प्रवासात आपण कोठुन कुठपर्यंत आलोय याच सिंहावलोकन करण्याचा हा छोटासा प्रयत्न.. १५ ऑगस्ट १९४७ च्या मध्यरात्री पारतंत्र्याच्या काळ्याकुट्ट पडद्याला बाजूला सारून स्वतंत्र्याचा सोहळा रंगमंचावर मांडण्यात आला. सूत्रसंचालकाची भूमिका पंतप्रधान पंडित नेहरू यांनी चोखपणे निभावली..”अनेक वर्षांपूर्वी आपण नियतीशी एक करार केला होता..” या अजरामर आणि ऐतिहासिक भाषणातून नेहरूंनी देशाला स्वबळावर भरारी घेण्याचे स्वप्न दिले. मात्र हा प्रसंग साकार होण्यासाठी सहशत्रवधी स्वातंत्र्यसैनिकांना आपल्या आयुष्याचा होम करावा लागला..कित्येकांना काळ्या पाण्याची शिक्षा भोगावी लागली, काहींना तोफेच्या तोंडी दिले गेले, अनेकांना अन्न पाण्याविना तडफडून मरावे लागले, तर काहींना ऐन तारुण्यात फासावर जावे लागले. जहाल आणि मवाळ अशा दोन्ही माध्यमांचा वापर करत, अनंत हालअपेष्टा सहन करून सुमारे दीडशे वर्षांच्या लढ्यानंतर भारतीयांनी ब्रिटिशाना देशातून हुसकावून लावले..अन तेंव्हा हे तिरंगी दृश्य साकार झाले. मध्यरात्री १२ च्या ठोक्याला वर्षानुवर

तब्बल एक महिना झाला होता पेरणीला आणि तरी मेघराज्यांन त्याच दर्शन आम्हाला दिलेलं नव्हत यायचा कधीतरी चार - पाच दिवसांनी आणि जाणीव करून जायचा की माझा वेळ आहे हा.पण ते आम्हा शेतकऱ्यांना पुरेसन नव्हत पीक सुखावत होती आणि त्याच बरोबर आमची मन ही सुखावत होती. पहिलेच करोनाच संकट त्यावर मेघराज्याच आमच्यावर रुसून बसन आम्हास अस य्य करत होते तसे तर आम्हाकडे संकटांचे सधा ओझेच असते पहिली अडचण तर आमच्या कडे पेरणीला बियाण्याची कमी होती त्यात या लॉकडाऊन मुळे बोगस बियाण्याची भीती मनात घर करत होती .मोठ्या कळजाने पेरणी केली पण मेघज्याचे दर्शन नाहीत.पण आज मेघराज्याने आम्हाला दर्शन दिले..जणू लहान बाळाला चॉकलेट दिल्यावर तो आनंदित  होतो त्याप्रमाणे आम्हाला किवा त्याहूनही अधिक आनंद आम्हाला होत आहे काही शनापूर्वी मन अशी उदास वाणी निरागस झाली होती पण जसे मेघराज्याचे आगमन झाले मन भरून आले लहान मुलांपासून ते मोठ्यापर्यंत सर्व त्या मेघराज्याच्या सारीकडे जणू असे पाहत राहिले की देव आम्हाला अमृत्व देत आहे काही तर मेघज्याच्या आगमनाने नाचू लागले खरच अप्रतिम हा क्षण पाहिल्यावर डोळ्यात पाणी आले तब्बल एक तास त्या